Ik weet dat zo’n beetje elke zwangere vrouw dit wel herkent en de meesten het ook vrij irritant vinden. Alsof we er zelf niet bij waren toen we deze bewuste keuze maakten, toen we dankbaar en blij een gat in de lucht sprongen toen het (eindelijk) zover was. Oké dit geldt niet voor iedereen, maar ik ga uit van het grootste deel. Tijd om van je roze wolk af te komen jongedame. Back to reality!

Straks wordt het zwaar, let maar op!

Ik zal eerst mijn ervaring met jullie delen. Aan alle kanten werd ik gewaarschuwd, dat het eerste trimester geen makkie zou zijn. Na bijna een jaar ‘proberen’ maakte het me allemaal niets meer uit, we gingen ervoor! Toen ik eenmaal zwanger was, viel het eerste trimester me alles mee. Als ik dit vertelde aan mensen in mijn omgeving, kreeg ik al snel de opmerking: “Dat komt nog wel.” Maar het kwam niet.

Toch zit je bewust of onbewust te wachten tot het gaat gebeuren, want zij zullen het wel weten. In het tweede trimester mag je verantwoord genieten. Hier is het toegestaan van de ervaringsdeskundigen. Ik vond het tweede trimester niet altijd even makkelijk. Het was het begin van mijn rug- en bekkenproblemen, bandenpijn, harde buiken en andere ongemakken. Dan nog de spannende 20 wekenecho, maar goed dat allemaal even terzijde.

Energie en mentaal nog altijd sterk

Inmiddels zit ik mijn derde trimester en voel ik mij goed. De rug- en bekkenproblemen zijn vervelend, maar ik voel me energiek en mentaal sterk. Natuurlijk ben ik inmiddels al meerdere keren gewaarschuwd, want het derde trimester is ook tegelijkertijd het zwaarste. Wie weet wordt het binnenkort zwaar, maar misschien ook niet!

Ik ken mensen die tot het einde fit en vitaal zijn en ik ken mensen die vanaf week 20 alleen maar bergafwaarts gaan. Kortom: Who knows! Wanneer je denkt dat dit alles stopt na een zwangerschap, mooi niet! De bevalling, kraamtijd en het hebben van kleine kinderen is minstens net zo erg. En trouwens het hebben van grote kinderen ook, wat dacht je van pubers?

Interesse vs irritatie

Begrijp me niet verkeerd hè? Ik besef dat het zwaar zal zijn op sommige momenten en dat ik tegen mezelf ga aanlopen. Het is een kwestie van vallen en opstaan, huilen en lachen. Maar uiteindelijk maken de mama’s die het hardste schreeuwen hoe zwaar het is, toch de keuze om nog meer kids op de wereld te zetten. Blijkbaar is er iets dat sterker weegt dan al deze horrorverhalen.

Waarom richten we ons daar niet op? Waarom dit onderwerp mij interesseert en misschien zelfs wel irriteert, is ook vanwege mijn werk. Ik coach mensen aan de hand van het inzetten van gedachtekracht. Rondom dit onderwerp geldt: waar we ons op richten, wordt groter. Nu voel ik mij na jaren mentaal sterk en trek me weinig aan van opmerkingen over mijn te kleine of te grote buik, de slapeloze nachten die zullen komen, hoe zwaar ik het ga krijgen en hoe afschuwelijk mijn bevalling zal zijn.

Geen van ons allen bewandelt hetzelfde pad

Ik besef dat er vrouwen zijn die zich mentaal minder sterk voelen. Zeker wanneer je hormonen overhoop gegooid worden door een zwangerschap. En wanneer je niet lekker in je vel zit, ben je gevoeliger voor invloeden van buitenaf. Je zit dan echt niet te wachten op opmerkingen als: “Het wordt alleen maar zwaarder. Wacht maar!”

Dat is net dé opmerking die je helemaal onderuit kan halen. Hoe goed het ook bedoeld is door de persoon die hem maakt, want ik geloof er echt niet in dat dit met een vervelende bedoeling wordt gezegd. Sommige mensen zullen nu denken, ehm dat is toch ook zo? Het wordt toch ook alleen maar zwaarder? Daar geloof ik absoluut niet in. Het zou kunnen, maar je kunt dat niet voor een ander invullen. Je weet niet hoe zwaar iemand het nu heeft en of dat erger of beter zal worden, naarmate de zwangerschap vordert en de kleine er eenmaal is. Ja, het kan altijd erger, zwaarder en moeilijker, maar het kan ook altijd beter, mooier, krachtiger en sterker!

Ik vind het trouwens helemaal geen punt om de verhalen van ervaringsdeskundigen te horen. Maar ik denk wel dat er winst te behalen valt door het bij onszelf te houden. Zoiets als dit is mijn ervaring, maar voor jou kan het totaal anders zijn. Geen van ons allen bewandelt hetzelfde pad.

Zou ik het willen missen? Nee!

Weten we van te voren hoe het zal zijn? Nee, maar ondanks alle horrorverhalen, kijk ik uit naar mijn bevalling, slapeloze nachten, poepluiers en alle andere ellende. Niets liever! En nogmaals, ik besef dat het niet altijd makkelijk zal zijn, want ook in mijn zwangerschap ben ik het wel eens spuugzat!

Ik vind het prachtig, een wonder om te mogen ervaren en ik ben intens dankbaar. De pijntjes, mijn zware lichaam ben ik soms écht wel zat, maar zou ik het willen missen? Nee! Zou ik het overdoen? Zeker weten! En nee, niet omdat het alleen maar leuk en makkelijk is.

Ik red me wel

Dus voor nu geniet ik nog even van mijn nachtrust, zal ik goed voor mezelf zorgen (nu het nog kan) en zal ik iets leuks doen met mijn partner, omdat ik daar straks geen tijd meer voor zal hebben. Maar maak je over mij geen zorgen! Met alle lieve, behulpzame mensen om me heen, de juiste mindset en een enorme dosis liefde voor het wondertje in mijn buik, red ik me wel!

Lees ook: Hallo babybrein! ‘Ik voel, denk en praat minstens 80 procent over babydingen’