“Ik ben 36 weken zwanger van mijn eerste, als ik om 3.00 uur ’s nachts wakker word, omdat ik naar de wc moet (we liggen net twee uur te slapen). Als ik omhoog kom om uit bed te stappen, komt er een grote hoeveelheid water uit. Ik denk eerst dat mijn blaas het heeft begeven (tijdens mijn zwangerschap hoorde en las ik veel verhalen van vrouwen waarvan hun blaas het niet meer goed deed). Maar na een uur komen er nog steeds golven water uit. Dus maak ik mijn man maar wakker en zeg: “Ik denk dat m’n vliezen zijn gebroken.”

Eindelijk gaat het gebeuren

“We hebben even overlegd of we nu wel of niet moeten bellen naar de verloskundige. Toch maar even bellen, want ik ben nog geen 37 weken zwanger. Na een half uur arriveert ze. Ze weet meteen wat er aan de hand is: mijn vliezen zijn inderdaad gebroken.

Ze belt meteen het ziekenhuis. Na een kort overleg mogen we proberen nog wat te gaan slapen. Rond 11 uur moeten we in het ziekenhuis zijn. Maar natuurlijk kunnen we allebei niet echt meer slapen. Eindelijk gaat het allemaal gebeuren, waar we al acht maanden naar uitkijken.”

Weeën zonder resultaat

“Rond een uur of zeven voel ik wat krampen opkomen, alsof ik ongesteld moet worden. Ja hoor, hele lichte weeën. Nu gaat het echt beginnen denk ik. Eenmaal in het ziekenhuis zijn de weeën nog niet heel heftig, maar komen ze wel steeds vaker. Na een tijdje gaan we timen, want het wordt toch wel steeds heftiger.

Eerst na een half uur, daarna na een kwartier, tien minuten, uiteindelijk na vijf minuten. Nu gaat het toch wel snel, maar helaas. De rest van de dag verandert er niks. Ik lig aan de ctg en ik kan me niet bewegen, want dan schiet dat ding eraf. Af en toe komt er een verpleegster kijken hoe het gaat. Nou ja, niet heel goed, want de weeën komen, maar zonder resultaat.”

En we gaan weer naar huis

“Volgens de verpleegster zijn het geen echte weeën en mogen we weer naar huis. Na overleg met de gynaecoloog besluiten we om naar huis te gaan met wat slaappillen op zak. We hebben afgesproken, dat als er de volgende ochtend nog niks veranderd is, ik word ingeleid. Hopelijk kunnen we nog wat slapen, dat hebben we wel nodig.

We liggen net een uurtje te slapen als ik ’s avonds laat wakker word. De weeën zijn nog heftiger geworden en komen steeds sneller achter elkaar. We bellen de verloskundige maar weer. Een kwartier later komt ze binnen (het leek wel een eeuwigheid te duren).”

Oei, het gaat dus nog niet snel

“Eindelijk heb ik vier centimeter ontsluiting! Nu gaat het dan toch wel echt gebeuren! Twintig minuten later zijn we weer in het ziekenhuis en heb ik vijf centimeter ontsluiting. Ik wil graag in bad, dat kan gelukkig. Na een paar uur ben ik het zat, ik wil graag even liggen. Zes centimeter ontsluiting … Oei, het gaat dus nog niet snel, denk ik nog.

Ik heb nog twee uur op bed gelegen. Daarna ben ik het zo zat. Wat een ellendige pijn. Eindelijk om 18.00 uur mag ik proberen te persen. Het gaat wat moeilijk. Ik heb geen idee waar ik heen moest persen, dus helpt de verloskundige mij. Eindelijk, 27 uur nadat m’n vliezen braken en 24 uur na de eerste wee, is daar ons lieve kleine meisje. Oh, wat zijn wij blij en trots!”